ความทรงจำของฉันกับจักรยานของตา

วันนี้ได้เห็นข่าวลอบวางระเบิดที่ตำบลโต๊ะเด็งซึ่งเป็นตำบลที่ผมเคยอยู่กับตาและยายสมัยก่อน ทำให้นึกถึงภาพสมัยยังเป็นเด็กตอนที่ผมหัดปั่นจักรยานครั้งแรกด้วยจักรยานของคุณตาที่ทำสวนยางอยู่ที่นั่น จักรยานแบบนี้เขาเรียกจักรยานผู้ชายหน้าตาประมาณในรูปภาพที่ผมแนบมานั่นล่ะครับ ผมหัดปั่นจักรยานแบบนี้แต่ขาไม่ถึงนั่งบนเบาะไม่ได้ก็เลยต้องเอาขาข้างหนึ่งสอดลอดเข้าไปในเฟรมบนเวลาจะปั่นตัวก็จะเอียงๆออกมาอีกด้าน จักรยานแบบนี้ตอนนั้นคุณตาผมเอาไว้ปั่นเข้าสวนยางและบรรทุกยางแผ่นออกมาจากสวน ซึ่งเส้นทางก็ไม่ได้ใก้ลเลยแถมทางก็ไม่ราบเรียบและบางช่วงก็เป็นดินทรายนิ่มๆพอรถที่หนักเพราะต้องบรรทุกยางแผ่นมาด้วยล้อก็จะจมลงดินทรายนั้น คุณตาผมไม่ใช่นักปั่นจักรยานน่องทองที่ไหนแต่ผมมีความรู้สึกว่าคุณตาแข็งแรงมากที่ปั่นจักรยานที่บรรทุกแผ่นยางหนักๆพวกนั้นออกมาจากสวนได้ทุกวัน

และเวลาจักรยานยางแตกผมก็จะเห็นคุณตานั่งป่ะยางจักรยานเอง โดยวัสดุที่คุณตาใช้ก็ง่ายๆ โดยการงัดยางคุณตาก็จะใช้เหล็กแบนๆหรือไขควงมางัดยางออก แล้วก็หารูรั่วจากนั้นคุณตาจะตัดยางในจักรยานเก่าๆที่ไม่ได้ใช้แล้วมาเป็นแผ่นชิ้นเล็กๆ พอหารูรั่วเจอแล้วก็เอาตะไบหรือบางครั้งก็กระดาษทรายขัดๆบริเวณที่เป็นรูรั่วให้ผิวยางมันหยาบบางครั้งก็ขัดแผ่นยางในที่ตัดมาด้วยจากนั้นก็ทากาวยางกระป๋องรอบๆแผลที่ร้่วแล้วก็นำแผ่นยางในที่ตัดไว้มาป่ะปิดไว้กดให้แน่จนกาวแห้งก็ใส่ยางกลับเข้าไปก็ใช้ได้แล้ว

มาวันนี้ผมหันมาใช้จักรยานอย่างจริงจังในชีวิตประจำวันภาพที่คุณตานั่งป่ะยางรถจักรยานมันย้อนเข้ามาหาผมทำให้ผมรู้สึกว่าที่ผ่านมาคุณตาได้สอนผมเอาไว้โดยที่ไม่เคยบอกในหลายเรื่องรวมถึงเรื่องจักรยานด้วย แต่ก็เสียดายที่ผมไม่ได้กลับไปบ้านที่ภาคใต้นานแล้วตั้งแต่มีเรื่องราวไม่สงบ และจักรยานคันที่ผมเคยหัดปั่นก็ไม่แน่ใจว่ายังอยู่หรือไม่เพราะคุณตาผมเสียไปหลายสิบปีแล้ว รู้แต่หลังคุณตาเสียก็ไม่มีใครดูแลจักรยานคันนั้นอีกเลย