เจอบ้าง ไม่เจอบ้าง ทางหายบ้าง เป็นหลุมเล็กบ้างใหญ่บ้าง โดนขวางบ้าง เจอป้าย...เฮ้ยป้ายมีใบงอกออกมาด้วย ปั่นมาเจอทางเชื่อม เอ้า...งามไส้ ร้านก๋วยเตี๋ยวแกตั้งเต็มเลน หลบร้านก๋วยเตี๋ยวได้ กลับเข้าเลนจักรยาน อ่า...เจอรถจอขวางทาง ปั่นๆไปอ้าว!!นี่มันถนนร้านขายต้นไม้นี่หว่า
ประเทศไทยมันไม่ต้องเยอะ ไม่ต้องเวอร์ ไม่ต้องทำอะไรให้มันมากมายหรอก ผมเขียนในฐานะที่ผมเดินทางด้วยจักรยาน ปั่นไปทำงานจากบ้านไปถึงที่ทำงานไปกลับวันหนึ่งร่วมๆ40กิโล ผมไม่อยากได้อะไรที่วุ่นวายแค่อยากให้สังคมเข้าใจว่าจักรยานสามารถใช้เดินทางได้ในชีวิตประจำวัน ผมไม่ได้เรียกร้องว่าต้องมาทำเมกะโปรเจคทางจักรยาน ไล่ที่รถยนต์เอามาสร้างเลนจักรยาน อย่าไร้สาระขนาดนั้นเลยเพราะคนใช้จักรยานในชีวิตประจำวันจริงๆมีไม่มากหรอกครับ แค่อยากให้รัฐหันมาปรับปรุงพื้นที่ที่มีอยู่ให้ดีขึ้น กวดขันเรื่องการตั้งสิ่งของหรือสิ่งปลูกสร้างรุกล้ำทางเท้า ปรับปรุงเข้มงวดเรื่องกฎหมายจารจรกับผู้ที่ขับรถและจอดกีดขวางขอบทาง เอาแค่ง่ายๆแบบนี้ก่อนครับ อย่าไปคิดหาเมกะโปรเจคผลาญงบประมาณกันเลย
อย่าไปมองว่าต่างประเทศเขาทำอะไรเพราะประเทศเราเพิ่งตื่นตัวเรื่องจักรยานมาไม่นานทั้งที่จริงจักรยานในประเทศเราก็เข้ามาพร้อมๆกับรถยนต์ในสมัยรัชกาลที่5 แต่เราไม่ได้เน้นเรื่องจักรยานแต่เราเน้นรถยนต์ ดังนั้นระยะเวลาที่ผ่านมาร้อยกว่าปีที่เราปูโครงสร้างพื้นฐานให้รถยนต์อยู่ๆจะมาเปลี่ยนเป็นจักรยานมันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกครับ อย่าตื่น อย่าบ้าจี้ไปกับกระแสแฟชั่นของคนกลุ่มหนึ่งจนไปลุกล้ำสิทธิของคนที่เป็นโครงสร้างหลักในการจารจร เอาเป็นว่าทางจักรยานควรมีไหม มันควรจะมี แต่ยังไม่ถึงขั้นต้องปรับทุกอย่างรื้อทั้งระบบ เอาแค่พื้นฐานกวดขันเรื่องระเบียบวินัยจารจร ดูแลปรับปรุงสิ่งที่มีอยู่ประยุกตให้จักรยานสามารถใช้ร่วมได้โดยไม่เกิดอันตราย คนที่ใช้จักรยานจริงๆในชีวิตประจำวันต้องการแค่นี้ล่ะครับ พวกเราไม่ต้องการทางจักรยานเพื่อปั่นแข่งขัน ปั่นแว้นกันเป็นแก๊งค์หรือไว้เป็นถนนโชว์รถ เราต้องการแค่เส้นทางที่สะดวกและปลอดภัยเพื่อใช้ในการเดินทางสัญจรในชีวิตประจำวันจริงๆ
